Jos Verstappen

Na afloop van het seizoen 2003 geeft Jos aan niet meer voor Minardi te willen rijden, tenzij er flinke technologische vooruitgang wordt geboekt. Inmiddels blijkt het management niet stil te zitten: tot op het laatste moment is Jos in de race voor een stoeltje bij Jaguar, maar dat team kiest toch voor de Oostenrijker Christian Klien, die een substantieel sponsorbedrag van Red Bull meebrengt. Een jaar later wordt de politieke achtergrond van deze keus duidelijk, als Red Bull het hele Jaguar-team opkoopt en het in 2005 in Melbourne aan de start verschijnt als Red Bull Racing.

Een deal met Jordan is heel dichtbij, maar ketst op het laatste moment af. Er ontstaat een ordinaire ruzie tussen Jordan, sponsor Trust en Jos en zijn management, waar uiteindelijk alleen maar verliezers uit voortkomen. Wederom overheerst een gevoel van teleurstelling. Inmiddels blijken de veranderingen bij Minardi niet zodanig goed te zijn dat Jos er een vervolg aan wil geven. Het Formule 1-seizoen gaat dus van start zonder hem.

Dan komt in de loop van het seizoen Jos weer in beeld voor een test bij Jordan. Deze blaast Jos echter zelf af als blijkt dat men niet bereid is om de auto voor hem aan te passen.

Jos brengt zijn vrije tijd vooral door met karten, wat niet altijd helemaal goed gaat. Bij een ongeluk op de kartbaan slaat hij over de kop en moet hij geopereerd worden aan zijn knie, waar de voorste en achterste kruisband blijken te zijn ingescheurd.
Aan het einde van het jaar bestuurt Jos nog wel de tweezitter van Minardi, maar aan F1-races komt hij niet meer toe.

In het begin van 2003 wordt bekend gemaakt dat Jos, mede dankzij de steun van sponsoren Trust, Wilux en Muermans bij Minardi gaat rijden. De populariteit van Jos blijkt nog onverminderd hoog te zijn, ondanks een jaar afwezigheid. De persconferentie vanuit het hoofdkantoor van Trust in Dordrecht is live te volgen via het internet en de bezoekersaantallen van www.verstappen.nl gaan sky-high.

In sportief opzicht wordt het echter een teleurstellend jaar. Het begint al met de eerste test, waarbij Minardi door de overstap van Michelin naar Bridgestone niet de beschikking heeft over banden. Leverancier Avon brengt uitkomst, maar de banden zijn te langzaam om de tijden te kunnen vergelijken met de overige testende teams.
Jos en zijn teamgenoot Justin Wilson rijden al snel tegen de limiet van de auto en kunnen in wedstrijden geen potten breken. De wedstrijd in Brazilië lijkt een uitzondering te worden. Jos stevent heel lang op een podiumplek en misschien wel een overwinning af, door in de compleet weggeregende race op een non-stop-strategie van start te gaan. Helaas spint Jos, net als vele favorieten, van de baan door het overvloedige water dat maar uit de hemel blijft komen. Uiteindelijk wordt de race gewonnen door Fisichella in de Jordan, die voor de spin van Jos nog achter Jos reed.

Vooruitgang is er in het seizoen echter nauwelijks. Er wordt weinig getest. Waar wel mee getest wordt, is een ‘oude’ Arrows: Minardi koopt een deel van de failliete boedel van Tom Walkinshaw, inclusief de racewagens, die eind 2001 ontworpen waren op de rijstijl van Jos. De Minardi-motoren en de Arrows-software blijken echter niet goed met elkaar te communiceren, waardoor de wagen niet in races wordt ingezet.

Wat rest, zijn een aantal ritten in de Minardi tweezitter, waar Jos een flink aantal gasten laat voelen hoe het is om op F1-snelheid over een circuit te razen. Voor 2004 zijn er goede vooruitzichten om bij een beter team terecht te komen.

In december 2001 is Jos op vakantie in Noorwegen met zijn familie en wat vrienden. Hij heeft op dat moment nog geen idee van wat hem boven het hoofd hangt. Hij krijgt in die vakantie een aanbod van Ferrari om te komen testen. Jos heeft echter al halverwege 2001 een contract getekend met Arrows om voor het derde achtereenvolgende jaar voor de Britse renstal te racen, en slaat dus het test-aanbod af. Later zal hij nog eens aan dit moment terugdenken.

Inmiddels beginnen de geruchten de kop op te steken dat Heinz-Harald Frentzen in beeld is bij teambaas Tom Walkinshaw, hoewel zowel Bernoldi als Jos een contract hebben getekend met Arrows. Het eruit zetten van Bernoldi komt echter (vanwege zijn Red Bull sponsoring) ‘nicht im Frage’. De positie van Jos lijkt onzeker. Huub Rothengatter verkondigt op een drukbezochte fanclubdag in Rosmalen (Jos-fans veroorzaken files van 10 kilometer op de A2!) echter een waterdichte overeenkomst met Walkinshaw te hebben, en dat Jos gewoon zal rijden in het aankomende seizoen.

De klap komt echter dubbel zo hard aan als blijkt dat Walkinshaw geen waarde hecht aan het contract. Jos verneemt via de website van Arrows dat niet hij, maar Heinz-Harald Frentzen de races voor Arrows zal rijden. Frentzen komt van het team Prost, dat enkele weken daarvoor failliet is verklaard.
De klap komt hard aan binnen het Verstappen-kamp en bij de fans. Jos laat het er echter niet bij zitten en zit nog binnen een paar weken in Hinwill bij Peter Sauber voor een testzitje. De coureurs van Sauber van dat moment zijn echter van een stuk tengerder postuur dan Jos. De auto is aangepast op Heidfeld en Massa, waardoor Jos niet goed in de Sauber C21 past. Een testplek gaat daarom aan zijn neus voorbij.

Iemand die wel in de Sauber past, is… Heinz Harald Frentzen. Hij gaat naar Sauber nadat het voortbestaan van Arrows onzeker is geworden. Er wordt nog gesproken over een terugkeer van Jos bij Arrows, maar de praktijk blijkt anders. Frentzen rijdt in Indianapolis zijn eerste race voor Sauber. De Arrows-bolides rijden in Frankrijk hun laatste meters en komen de rest van het jaar niet meer in actie. Het team sterft na lang juridisch touwtrekken een onelegante dood. Achteraf gezien dus ook niet de juiste plaats voor Jos om te racen in 2002. Voor de fans blijft het echter een Jos-loos jaar, en het gevoel van teleurstelling overheerst in alle kampen.

Het team van Arrows ging het nieuwe jaar voortvarend van start. Al in 2000 was de firma Asiatech als nieuwe motorenleverancier bekend gemaakt. Het bedrijf nam de fabriek en het personeel van Peugeot over, dat zich terugtrok uit de Formule 1. Vanaf het begin werd er veel getest door Arrows en groeide Jos in zijn rol van eerste rijder. Zijn starts, die altijd al goed waren, werden fenomenaal en Jos verbaasde regelmatig de Formule 1 wereld met zijn optredens.

In Australië finishte Jos als negende en in Maleisië als zevende. Maar het was niet zozeer zijn zevende plaats als wel zijn gehele optreden in Maleisië dat in het oog sprong. Met een fantastische start (vanaf een zeventiende naar een zesde plek in één ronde) positioneerde Jos zich prima voor de rest van de race. Vlak na de start begon het gigantisch te regen en na de daarbij behorende chaos van pitstops lag Jos zelfs derde, om vervolgens Frentzen in te halen en door te schuiven naar P2. De baan droogde echter langzaam op en de auto’s met meer vermogen kregen weer voordeel. Jos verdedigde zich weliswaar met hand en tand en liet niemand voorbij. Vlak voor het eind lag hij vierde, maar door het ongunstig uitvallen van de pitstops moest Jos nog een keer naar binnen om benzine te halen. Hij viel daardoor terug naar de zevende plek. Een fantastische race werd niet beloond.

Twee weken later stond Jos wederom in het middelpunt van de belangstelling, ditmaal echter niet positief. In Brazilië reed hij achterop leider Montoya, die hem op dat moment lapte. Jos snapte niet wat er gebeurd was, want de telemetrie gaf aan dat hij duidelijk langzamer reed en eerder remde dan normaal. Op San Marino moest Jos twee weken later opgeven wegens een probleem aan de uitlaat, en in Barcelona, waar voor het eerst sinds jaren traction control weer was toegestaan, eindigde Jos als twaalfde.

In Oostenrijk wierp het vele werk van het team voor het eerst vruchten af. Jos startte weer formidabel, en stond als een van de weinigen op een 2-stop strategie. Na zijn eerste stop lag hij al zevende en uiteindelijk wist hij het eerste puntje van het seizoen voor het team te scoren. In Monaco leken de volgende punten te komen, maar een prima race werd verpest door een probleem bij de pitstop, waardoor Jos uiteindelijk net buiten de punten finishte. In Canada ging het alweer prima, maar nu hield een exploderende rem drie ronden voor het vallen van de vlag Jos buiten de punten. Hij viel uit vanaf een zesde plek…

In tegenstelling tot voorgaande jaren bleef het in 1999 muisstil rond Jos. In de vele geruchten die circuleerden werd bijna nergens zijn naam genoemd. De carrière van Jos in de Formule 1 leek ten einde. Totdat in december plots het gerucht ging dat Jos getekend zou hebben bij Arrows. Bevestiging hiervan bleef uit, en de verwarring werd alleen maar groter toen landgenoot Tom Coronel half december voor Arrows ging testen. Ging Jos nou wel of niet rijden? Pas op 27 januari 2000 werd uiteindelijk bekend gemaakt dat het Jos weer gelukt was. Hij tekende een 2-jarig contract bij de renstal van Tom Walkinshaw. Na een aarzelende start ontpopte het seizoen 2000 zich als een van Jos’ beste.

In Australië werd Jos nog uit voorzorg uit de race gehaald (er waren problemen met de voorwielophanging), maar in Brazilië bleek voor het eerst de potentie van de Arrows. In een race waarin Jos nog even derde lag, finishte Jos uiteindelijk als achtste. Er zat meer in, maar het lang niet rijden van races en het ontbreken van stuurbekrachtiging op de Arrows braken hem op.
Na technische problemen in San Marino en uitvalbeurten op Silverstone en Barcelona reed Jos op de Nürburgring een schitterende race in de regen en leek hij op punten af te stevenen. Een touche met Eddie Irvine zorgde echter wederom voor een vroegtijdig einde, maar het lukte teamgenoot De la Rosa wel om het eerste puntje van het seizoen voor het team binnen te halen.

Jos liet dit niet op zich zitten en antwoordde (na een slechte race in Monaco waar de Arrows beroerd uit de voeten kon) met een briljante race in Canada. Hij reed de race met een speciaal ontworpen oranje helm om het Nederlands Elftal, dat op dat moment het EK in eigen land afwerkte, te ondersteunen. Door een goed uitgevallen pitstop had Jos veel voordeel van de regen en werkte zich op naar een negende plaats. Dat Jos in de regen goed uit de voeten kan, bleek maar eens te meer. Hij haalde de een na de ander in en zijn opmars stopte uiteindelijk op de vijfde plaats. Eindelijk weer eens punten. Op Magny-Cours ging het niet zoals het moest, ook omdat Jos de test de week daarvoor moest missen wegens een stevige crash. Op de A1-Ring in Oostenrijk bleek de Arrows wel goed te zijn, maar moest Jos met een kapotte versnellingsbak vroegtijdig de strijd staken. In een turbulente race op Hockenheim waar Jos meerdere keren door pech naar achteren werd geworpen maar zich telkens weer naar voren wist te werken, maakte Jos op een zevende plaats zijn enige echte fout van het seizoen en schoof hij de baan af. De Hungaroring was een circuit dat de Arrows niet lag, en ook op Jos’ ‘thuiscircuit’ van Spa kwam de Arrows niet uit de verf.

Maar, op Monza was het weer prijs. Na een heftig ongeluk in de eerste ronde, waarbij een marshall de dood vond, reed Jos een foutloze race en eindigde als vierde. De laatste drie races verliepen vervolgens redelijk, maar het lukte Jos niet meer om punten te halen. Wat wel lukte was de bevestiging voor 2001. Waar teamgenoot De la Rosa, die met Jos samen een prima team vormde, vanwege sponsorbelangen op het laatste moment de deur werd gewezen, werd Jos op 31 januari bevestigd als eerste rijder bij Arrows, met naast zich zijn nieuwe teamgenoot Enrique Bernoldi.

Er waren veel geruchten rond Jos aan het eind van 1998, maar een bevestiging bleef uit. Het begon er steeds meer op te lijken dat Jos in 1999 werkloos thuis zou zitten. De geruchten dat Honda in de Formule 1 terug wilde keren werden echter steeds sterker en daarbij viel ook regelmatig de naam van Jos. Half december werd het gerucht door Honda bevestigd en enige tijd later had deze site een primeur. Een in Italië werkende bezoeker van ons forum ging kijken op het circuit van Vairano, om te zien of het gerucht dat Honda daar voor het eerst ging testen klopte. Het lukte hem om de eerste plaatjes van Jos in de Honda te schieten! Een paar dagen later volgde de bevestiging: Jos had een meerjarig contract getekend bij Honda om in 1999 te testen en de jaren daarna te gaan racen voor het fabrieksteam van Honda. Het leek een droom die werkelijkheid werd.

Jos kreeg de kans om in samenwerking met een hoop oude bekenden van Tyrrell, waaronder Rupert Manwaring en Harvey Postlethwaite, en de Honda technici een auto te ontwikkelen die hem op het lijf geschreven was. Het team ging voortvarend van start en kon zich eind januari voor het eerst met andere teams meten bij een test op Jerez. De beide dagen dat Jos testte met de Honda was hij veruit het snelst. Ook in de tests die daarna volgden bleek het ontwerp van de Honda een schot in de roos. Jos kon zich meten met de besten. In april kreeg Jos nog een aanbieding van Minardi, om daar tijdelijk in te vallen, maar hij besloot zich volledig op Honda te concentreren en sloeg het aanbod af.

In diezelfde maand sloeg echter het noodlot toe. De drijvende kracht achter het Honda project, Dr. Harvey Postlethwaite, kwam op 55-jarige te overlijden door een hartaanval. Enige tijd later doken de eerste geruchten op dat Honda zich uit het project zou willen terugtrekken en slechts als motorleverancier wilde terugkeren in de Formule 1. In mei werden deze geruchten door Honda bevestigd, en Jos stond weer met lege handen. Hij was zwaar aangeslagen. Wat leek uit te draaien op een prachtige kans om in de top van de Formule 1 mee te rijden in het seizoen 2000, werd uiteindelijk een teleurstelling. Jos en Huub hadden enige tijd nodig om deze tegenslag te verwerken, maar al snel ging Huub weer op pad om Jos voor het seizoen 2000 een stoeltje te bezorgen. En niet zonder succes…

Aan het begin van het seizoen leek het erop dat Jos in 1998 niet aan de bak zou komen. Zijn hoop om bij Tyrrell te blijven vervloog toen het team werd verkocht aan Craig Pollock. Pollock wenste niet te veel geld in het team te stoppen en zijn kapitaal te concentreren op 1999. In plaats van Jos werd gekozen voor Ricardo Rosset die meer sponsorgeld mee kon nemen. Ondanks de steun van een aantal trouwe sponsors kon Jos niet mee concurreren om zijn plaats te behouden. Verstappen stond hierdoor langs de kant. Onze landgenoot werd vervolgens door Benetton gevraagd om wat testwerk te doen. Lange tijd leek het er op dat Jos terug zou keren bij Benetton als testrijder. Het Engels-Italiaanse team wenste echter sponsorgeld te zien in ruil voor een vast contract als testrijder.

Op dat moment toonde Stewart belangstelling voor de diensten van Jos. Het team had behoefte aan een nieuwe impuls na de matige resultaten van 1997 en het begin van 1998. Voor de Grand Prix van Frankrijk kwamen Jos en Stewart tot een overeenkomst voor de rest van het seizoen.

Het seizoen draaide echter min of meer op een drama uit. Jos begon uitstekend door zich de allereerste race in de Stewart vlak achter Barrichello te kwalificeren, iets wat Magnussen het hele seizoen nog niet gelukt was. De tweede race stond Jos zelfs al voor Rubens. De betrouwbaarheid van de Stewart liet Jos echter in de negen races die hij voor het team reed danig in de steek. Van de negen starts bereikte Jos slechts drie keer de finish. Drie keer liet de versnellingsbak hem in de steek en drie keer plofte de motor.

Daarnaast verslechterde de relatie met de leiding van het team toen contractverlenging uitbleef en Jos werd afgescheept met minderwaardig materiaal. Zo moest hij de laatste race bijvoorbeeld rijden in het chassis no. 1; de allereerste versie van de Stewart van dat seizoen. Aan het eind van het seizoen was het daarom ook geen verrassing dat de wegen van beide partijen zich scheidden. Jos en Huub konden weer op zoek naar een nieuwe uitdaging.

Na twee mindere jaren moest dit het jaar worden dat Jos de doorbraak zou maken naar de top van de Formule 1. Jos koos hiervoor het ervaren Tyrrell team. Op Ferrari na is Tyrrell het langst actief in de Grand Prix sport. Gezien de tegenvallende resultaten van 1996 waarin de auto hem vaker wel dan niet in de steek liet, was de potentiële betrouwbaarheid van de Tyrrell – Ford V8 combinatie een belangrijke motivatie om bij de traditionele Engelse renstal te tekenen. Tyrrell zelf was ook op zoek naar betrouwbaarheid. Na enkele jaren met de compacte maar breekbare Yamaha krachtbron stapte het team over naar de oude vertrouwde Ford Cosworth V8. Ford beloofde het vermogen van de motor in de loop van het seizoen nog wat op te voeren zodat de Engelse renstal toch in de middenmoot mee zou moeten kunnen draaien. 

De teamgenoot van Jos voor 1997 heette Mika Salo. De Fin tekende bij voor een derde jaar Tyrrell. Voor het eerst had Jos een teamgenoot waar hij zich werkelijk mee kon meten.

De Tyrrell 025, een creatie van Harvey Postlethwaite was een relatief ongecompliceerde wagen. Aan het begin van het seizoen lag de Cosworth ED4 motor nog achterin de 025. Deze krachtbron was weliswaar betrouwbaar maar kwam vermogen tekort om mee te kunnen draaien in de subtop, iets wat Tyrrell aan het begin van het seizoen voor ogen had. Men wist uiteraard dat de V8 klantenmotor geen eerlijke partij zou zijn voor de fabrieksmotoren van Renault, Ferrari en Mercedes. Tyrrell gokte erop dat ze met de V8 de punten af konden pakken die de concurrentie liet liggen door onbetrouwbaar materiaal. Helaas zouden de verhoudingen in 1997 iets anders liggen wat er voor zorgde dat Tyrrell niet in staat was te profiteren van de steken die de concurrentie liet vallen.

Bij de eerste race van het seizoen bleek dat de auto niet snel genoeg was om zich los te maken van het achterveld. In Argentinië ging het iets beter voor het team. De baan in Buenos Aires ligt Jos goed en de auto kwam op dit bochtige circuit minder tekort dan in de eerste twee races. Het leek er lange tijd op dat Jos in de punten zou gaan eindigen. Helaas gooiden motorproblemen roet in het eten. In Argentinië werd de vindingrijkheid van de Tyrrell ontwerpstaf, geleid door Harvey Postlethwaite, weer eens bewezen. Er was gebleken dat de auto in de langzamere bochten grip te kort kwam. Postlethwaite kwam met twee extra zijvleugels die in het midden van de auto gemonteerd werden. Echt mooi was het niet maar het werkte wel.

De zogenaamde X-wings, in de volksmond ook wel caravanspiegels genoemd, werden ingezet op korte, bochtige circuits. In Monaco waren ze dan ook weer van de partij. Jos scoorde hier met een achtste plaats zijn beste resultaat van dit seizoen.

Het was inmiddels duidelijk dat de Cosworth ED4 niet meer in staat was om de Tyrrell competitief mee te laten draaien. In Spanje stond na enkele weken uitstel eindelijk de ED5 motor klaar. Jos ging gelijk een stuk sneller en reed één van zijn beste races dit seizoen. Hij kwam weliswaar niet verder dan de elfde plaats maar Jos kon het gevecht aangaan met de Stewart’s die met de fabrieks Ford V10 motor reden en de Ferrari van Irvine. Bij de volgende race in Canada haalde Verstappen zijn beste kwalificatie positie, een 14e plaats. Helaas haalde hij door een defect in het pneumatisch systeem de finish niet. Dit zou hem later in het seizoen nog een aantal maal opspelen.

Na de aanvankelijke verbetering die de nieuwe motor bracht kwam ook de concurrentie met doorontwikkelingen voor hun auto’s. Tyrrell zakte weer verder weg naar het achterveld. Jos reed de rest van het seizoen zijn eigen race met teamgenoot Mika Salo. Jos en Mika moesten hun frustratie verbijten in hun strijd om weg te blijven van de laatste posities op de startopstelling.

Wat voor een klein team als Tyrrell positief te noemen is, is dat er al vrij snel getest werd met een aangepaste wagen voor de sterk veranderde regelementen van 1998. In tegenstelling tot de meeste rijders die met de smallere ’98-spec wagens reden was Jos gelijk positief gestemd over het weggedrag.

Na het rampjaar ’95 moest Jos zijn carrière weer terug op de rails zien te krijgen. Met hulp van zijn trouwe sponsors kon hij terecht bij het Arrows team. Vlak voor de seizoenstart werd het team deels overgenomen door Tom Walkinshaw. Goed nieuws want zonder de financiële inbreng van Walkinshaw zou het team het einde van het seizoen waarschijnlijk niet hebben gehaald. Helaas verliep de overname van het team niet helemaal vlekkeloos. Pas halverwege het seizoen werden Jackie Oliver en Tom Walkinshaw het eens over de overname.

Tot die tijd gebeurde er weinig met de ontwikkeling van de auto. Hierdoor kon de betrouwbaarheid van de auto dan ook niet worden verbeterd. Jammer want in het begin van het seizoen zette Jos opzienbarende prestaties neer met de Arrows. Hij wist regelmatig sneller te trainen dan de teams met fabrieksmotoren. Helaas kon Jos de veelbelovende trainingstijden niet altijd omzetten in kampioenschapspunten. Dit was vaak te wijten aan motorische problemen. Motor leverancier Brian Hart had domweg niet het budget om verbeteringen aan te brengen. Het beste resultaat haalde Jos in de Grand Prix van Argentinië waar hij zijn beste seizoensresultaat in zowel de training als in de race neerzette. Hij trainde als zevende en finishte als zesde na een schitterend gevecht met David Coulthard (McLaren) en Eddie Irvine (Ferrari).

Ook in de Formule 1 is stilstand achteruitgang en waar de andere teams vooruit gingen zakte het TWR/Arrows team verder weg naar achteren. Voor TWR/Arrows was de hoop dan ook al snel gevestigd op het volgende jaar. Met name het ontwikkelingswerk voor de nieuwe Bridgestone banden kreeg veel aandacht van het team. Jos maakte op de diverse circuits dan ook veel testkilometers met het Japanse rubber.

Absoluut sportief hoogtepunt voor Jos moet het optreden tijdens de Marlboro Masters op Zandvoort zijn geweest. Verstappen trakteerde de recordmenigte van 85.000 mensen op een Formule 1 demonstratie met de Arrows. Het resultaat was een baanrecord van 51.684s en een uitzinnig publiek.

Het allermooiste resultaat boekte Jos echter zonder de Arrows-Hart. In mei trouwde hij namelijk met zijn verloofde Sophie Kumpen.

Het debuutjaar bij Benetton schepte natuurlijk verwachtingen. Jos hoopte dan ook op een nieuwe kans bij Benetton. Daar gaf men echter de voorkeur aan Schumacher en Herbert. Verstappen werd met hulp van Benetton ondergebracht bij het Engelse Simtek team. Het was de bedoeling om Jos ervaring op te laten doen in een team waarbij de prestatiedruk minder groot was als bij Benetton. Zijn teamgenoot dit jaar was de Italiaan Domenico Schiattarella. Het team zou gebruik maken van een standaard Ford Cosworth motor om de door teameigenaar Nick Wirth ontworpen auto voort te stuwen. Ondanks dat de motor minder PK’s kon leveren dan de concurrerende krachtbronnen maakte Verstappen veel indruk door snelle tijden neer te zetten met het inferieure materiaal. Helaas liet de techniek hem vaak in de steek en moest hij dit jaar genoegen nemen met slechts een twaalfde plaats. Financiële problemen leidden ertoe dat het team na de GP van Monaco de deuren moest sluiten.

Na een winter van onderhandelen waren Jos en Huub tot een akkoord gekomen met het Benetton team. Benetton bood Jos een meerjarig contract aan waarbij Jos zou beginnen als testrijder en het daaropvolgende jaar zijn eerste races zou gaan rijden. Het werd allemaal anders toen JJ Lehto een zwaar ongeluk kreeg tijdens testritten in het voorjaar. Hierdoor was de Fin niet in staat om de eerste races van het seizoen te rijden. Als derde rijder van het team was Jos de aangewezen man om de opengevallen plaats naast Michael Schumacher in te nemen. Jos zou dus in een recordtijd van twee jaar van de karts in de Formule 1 terechtkomen.

Het seizoen ’94 begon met een overwinning voor Jos. Op Interlagos won hij de Copa Caloi wielerkoers voor Formule 1 rijders en monteurs. De F1 race zelf verliep met wat meer spektakel voor Jos. In een poging om de stilvallende Martin Brundle te ontwijken werd de Benetton van Jos gelanceerd door de Jordan van Eddie Irvine. Een spectaculaire crash van vier auto’s was het gevolg. JJ Lehto kreeg na twee races de kans om te bewijzen dat hij voldoende was hersteld van zijn testongeluk. Jos moest dus zijn plaats voorlopig afstaan. Na tegenvallende prestaties van Lehto kreeg Jos opnieuw de kans zich te bewijzen vanaf de GP van Frankrijk.

Helaas had Jos nogal wat moeite de speciaal voor Schumacher gebouwde auto op de baan te houden. Het absolute dieptepunt van het seizoen zou voor Jos de GP van Duitsland zijn. In de training mocht hij, nadat hij met zijn eigen auto op de olie van Berger’s Ferrari gespind was, met de auto van Schumacher rijden. Jos kon niet overweg met de afstelling van Schumacher en spinde al snel van de baan, iets wat hem niet in dank afgenomen werd. Het zou nog veel slechter gaan in de race. Tijdens een pitstop bleek de tankinstallatie niet goed te functioneren. Het gevolg was dat enkele liters brandstof op de gloeiendhete wagen van Verstappen terecht kwamen. Een enorme vuurzee was het resultaat, exit Verstappen dus en weg kansen op een podiumplaats. Gelukkig kon Jos mede door de goede veiligheidsmaatregelen ongedeerd de auto verlaten.

Bij de volgende race in Hongarije zou alles goed komen. Jos zou hier zijn eerste punten en tegelijk zijn eerste podiumpositie scoren. Een derde plaats was zijn deel na het uitvallen van Martin Brundle in het zicht van de haven. De volgende race in België leverde opnieuw een derde plaats op, weliswaar na diskwalificatie van teamgenoot Schumacher. Na de GP van Europa moet Jos zijn plaats voor de laatste twee races van het seizoen afstaan aan de meer ervaren Johnny Herbert. De Engelsman was onder druk van de sponsors binnengehaald om de wereldtitel voor constructeurs te helpen veroveren. Het inzetten van Herbert bleek tevergeefs, de constructeurstitel ging naar Williams terwijl Schumacher de rijderstitel won.

Ondanks de moeilijke start kon Verstappen terugkijken op een succesvol debuutjaar in de Formule 1. In zijn eerste jaar rijdt hij nagenoeg alle Nederlandse F1 records aan flarden: Eerste F1 coureur op het podium, eerste coureur in de top tien van het kampioenschap en de tien punten die Jos scoorde in één seizoen had ook nog geen enkele landgenoot gepresteerd.

Formule Atlantic
Na het succes in de Opel Lotus klasse besloten Jos en manager Rothengatter om de stap te maken naar de Formule 3. Bovendien zou Verstappen als voorbereiding op de Formule 3 het Formule Atlantic kampioenschap in Nieuw-Zeeland rijden. Ook hier bleek de concurrentie nauwelijks opgewassen tegen de rijkunsten van Jos. In een sterk verouderde Swift Toyota wist Jos zes van de tien races op het podium te finishen. Kennelijk was het Atlantic avontuur Jos goed bevallen. Hij was zo enthousiast dat hij al plannen had om het volgende jaar terug te komen. Dan wel met topmateriaal om mee te kunnen strijden om de overwinning. Tweede en derde plaatsen zouden dan niet meer genoeg zijn.

Zijn teammanager had echter een meer realistische kijk op de carrière van Jos. Hij zou de Nederlander dolgraag een tweede seizoen inzetten. “Maar ik denk dat ze hem volgend jaar in de Formule 1 nodig hebben”, aldus Lawrence. Hij zou er niet ver naast zitten…

Formule 3
Na het avontuur ‘down under’ was Jos klaar voor zijn Formule 3 debuut. Hij koos ervoor om het Duits kampioenschap te rijden voor het WTS team van Willy Weber, de manager van Michael Schumacher. Zijn teamgenoot was de Duitse Claudia Hürtgen, die na een blessure in de F3 race in Monaco vervangen werd door Alexander Grau. WTS had als kampioenschapsteam van ’92 natuurlijk een naam hoog te houden. Verstappen stelde niet teleur en begon zijn Formule 3 carrière met een derde plaats. Met acht overwinningen werd het kampioenschap binnengehaald. Tijdens de Europese confrontatie in Monaco moest Jos nog iets toegeven op de meer ervaren concurrentie, hoewel een derde plaats voor een debutant niet echt slecht is. Bij de tweede confrontatie, de Marlboro Masters op Zandvoort was Jos weer helemaal ‘de Boss’. Hij maakte simpelweg korte metten met de internationale Formule 3 elite. Voor eigen publiek pakte hij pole positie en won de belangrijkste Formule 3 race van het jaar.

Door de successen in Duitsland en Zandvoort was ook de internationale belangstelling voor Verstappen gewekt. Jos kreeg aan het eind van het seizoen een uitnodiging om een Formule 1 wagen te testen bij het Arrows team. Nadat Jos sensationeel snelle tijden op de klokken had gezet in Estoril gold Jos nu als ‘F1’s hottest new boy’.

Ook andere Formule 1 teams begonnen interesse in Jos te krijgen. McLaren liet hem enkele dagen op Silverstone testen, terwijl ook Jordan concrete belangstelling had. Voor Huub Rothengatter was het nu zaak om met een goed zitje voor Jos te regelen in de Formule 1 voor ’94. Formule 3000 was immers een stap die Jos niet nodig had om in de Formule 1 te komen.

In 1992 werd Jos Verstappen als ‘coming man’ van de Nederlandse autosport gelanceerd. Met steun van Philips en Marlboro maar vooral mentor Huub Rothengatter maakte Jos de overstap van de karts naar de Formule Opel Lotus. Opel Lotus is een klasse waarin gereden wordt met identieke auto’s voorzien van slicks en vleugels. De krachtbron is een standaard Opel motor. 

Mede door Huub Rothengatter kwam Verstappen terecht bij het team van Frits van Amersfoort. Voor manager Rothengatter een hernieuwde kennismaking, zijn pupil reed nu immers voor hetzelfde team waar hijzelf zijn carrière startte.

In eerste instantie zou Verstappen in zijn eerste autosport jaar alleen het Benelux kampioenschap rijden. Het plan was om Jos in vijf jaar klaar te stomen voor de Formule 1: eerst twee jaar Opel Lotus. Dan twee jaar Formule 3 en één jaar Formule 3000. Het zou echter iets anders uitpakken…

In het Benelux kampioenschap was Jos niet te kloppen. Het enige puntverlies dat hij leed was te wijten aan een koprol op het circuit van Zolder. De rest van de races werd met grote overmacht gewonnen. De overmacht was zelfs zo groot dat de concurrentie vraagtekens zette bij de legaliteit van de auto. Technisch onderzoek wees echter uit dat de motor van Verstappen zelfs iets minder vermogen leverde dan die van de concurrentie! Balen dus voor de rivaliserende teamchef die ook nog eens een rekening van zo’n tienduizend gulden gepresenteerd kreeg voor de kosten van het technisch onderzoek.

Door het onverwacht snelle succes werd besloten om de bakens te verzetten. Jos ging op Europees niveau rijden in de Euroseries Opel Lotus, in eerste instantie de races die niet samenvielen met het Benelux kampioenschap. Toen het Benelux kampioenschap voortijdig binnengehaald was, kon Jos zich volledig op het Europese avontuur richten. Het resultaat: twee overtuigende zeges op het circuit van Zolder. Aan het eind van het seizoen won Jos samen met Martijn Koene de Opel Lotus Nations Cup, een landenwedstrijd waarbij het totaalresultaat van de twee rijders telde.

Het seizoen ’92 werd financieel bekroond met de verkiezing tot N.A.V. Dutch Driver Of The Year. De prijs bestond uit een cheque van vijfenveertigduizend gulden en werd uitgereikt door de Engelse F1 teambaas Ken Tyrrell. Deze beloofde Jos een test in een Formule 1 Tyrrell als hij het Duits Formule 3 kampioenschap zou winnen.

De naam Verstappen was inmiddels al bekend bij de verschillende F3 teambazen. Jos kreeg uitnodigingen om voor West Surrey Racing en Alan Docking Racing te testen, twee teams die in het Engels F3 kampioenschap uitkomen. Verder testte hij voor het Duitse WTS team. Uiteindelijk besloot Jos om met het laatstgenoemde team zijn carrière voort te zetten in het Duits Formule 3 kampioenschap.

Aan het eind van 1991 maakte Jos de overstap van de karts naar de autosport. Zijn vader Frans ging dat jaar naar de Grand Prix van België om een te kijken wat er zoal te koop was in de racerij. In het rennerskwartier ging hij een praatje maken bij het Porsche team van Toine en Mike Hezemans, bekenden uit de kartsport. Daar liep net toevallig oud-Formule 1 coureur Huub Rothengatter binnen. 

Rothengatter, destijds als Philips PR-man werkzaam bij Jordan, liep al een tijdje met het plan rond om jong racetalent te gaan begeleiden. Huub en Frans raakten in gesprek en uiteindelijk werd Jos uitgenodigd om begin oktober een auto te testen op Zandvoort. Op het traditionele circuit in de duinen reed Jos met een verouderde Formule Ford auto. Het was een Crossle 79 die zo’n 6 jaar bij Frits van Amersfoort in de garage had gestaan. De tijden die hij daar op de klokken zette waren zo spectaculair dat de tijdwaarnemers begonnen te twijfelen aan hun stopwatches.

Na deze succesvolle test werd besloten om Jos met een Opel Lotus te laten rijden. Deze test werd een kleine maand later gehouden, opnieuw op Zandvoort en opnieuw in een auto van Frits van Amersfoort. Jos maakte opnieuw indruk met snelle tijden. Nu was er niemand meer die twijfelde aan de tijdwaarneming, het was voor iedereen duidelijk dat een nieuw Nederlands racetalent ontdekt was.

Jos Verstappen werd op 4 maart 1972 geboren. Al op 8-jarige leeftijd kreeg hij het racevirus te pakken. Op de dag dat Jos zijn eerste heilige communie deed hoorde hij bij het verlaten van de kerk motorengeronk. Samen met zijn vader ging hij kijken. Het bleek een kartrace te zijn die in het dorp georganiseerd werd. 

Vader en zoon waren meteen verkocht en het duurde dan ook niet lang voordat Jos voor het eerst zelf op een kart zat. Na twee jaar was Jos rijp (en oud genoeg) om wedstrijden te rijden.

De kartcarrière van Jos werd echt serieus in 1982 toen hij landelijke wedstrijden ging rijden. Het eerste succes kwam in 1984 toen het Nederlands kampioenschap voor junioren werd behaald. In 1986 haalde Jos opnieuw de Nederlandse titel. De grootste kart successen haalde Jos in 1989. Hij won dat jaar een groot aantal internationale races en bovendien twee Europese titels.